Γράφει ο
Δαβιτίδης Παναγιώτης (Πολιτικός Μηχανικός)
Όταν μιλάμε για ανάπτυξη εννοούμε το μακροχρόνιο μέσο ποσοστιαίο ρυθμό αύξησης του πραγματικού ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (A.E.Π). Για να επιτύχουμε οικονομική ανάπτυξη στη χώρα χρειάζεται να ακολουθηθούν και να γίνουν στρατηγική πολιτική της κυβέρνησης 4 βασικοί
α) Καταναλωτική δυνατότητα των πολιτών
β) Δημόσιες επενδύσεις
γ) Ιδιωτικές επενδύσεις (ξένου ή εγχώριου κεφαλαίου)
δ) Εξαγωγές
Η καταναλωτική δυνατότητα της κοινωνίας είχε μειωθεί κατά πολύ την προηγούμενη 6τια, υπήρξε μία πολύ μικρή άνοδο με τη διανομή του πλεονάσματος προεκλογικά από την πρώην κυβέρνηση, το οποίο όμως στη πραγματικότητα δεν πρόσφερε και πολλά στην ανάπτυξη, διότι καταναλώθηκε κατά το πλείστον σε εισαγόμενα προϊόντα και φορολογικές υποχρεώσεις. Η εξαγγελία της τωρινής κυβέρνησης για αύξηση του κατώτερου μισθού στα 750 ευρώ και ταυτοχρόνως η θέσπιση του αφορολογήτου στις 12000 ευρώ θα βοηθήσει σε ένα ποσοστό στην ανάπτυξη της οικονομίας, αρκει φυσικά να υλοποιηθεί άμεσα κατα πρώτον και κατα δευτερον να αλλάξει η καταναλωτικη μας νοοτροπία και να κινηθεί σε ελληνικά-τοπικά προϊόντα, όπως επίσης να διευθετηθούν οι φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις των πολιτών με μικρότερη φορολογία και με τρόπους διευκόλυνσης των αποπληρωμών τους.
Το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων χρηματοδοτεί την αναπτυξιακή πολιτική της χώρας με έργα που συμβάλλουν στην αύξηση του ιδιωτικού και δημοσίου κεφαλαίου της οικονομίας και στηρίζουν την αναπτυξιακή διαδικασία και τον εκσυγχρονισμό της χώρας σε μακροχρόνια βάση. Θα πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα οι δημόσιες επενδύσεις, στοχευμένες, ώστε να υπάρξει ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, να γίνουν παρεμβάσεις για την τόνωση της ενεργού ζήτησης, να προωθηθεί η βιώσιμη ανάπτυξη, να υπάρξει άμεση ενίσχυση της εργασίας, να πετύχουμε ενίσχυση της οικονομικής και κοινωνικής δικαιοσύνης όχι όμως με πλειοψηφικό ορόσημο και τέλος να έχουμε στήριξη της υγιούς ανταγωνιστικότητας. Υπάρχει τεράστια ανεπάρκεια δικτύων βασικής υποδομής για την προώθηση της ανάπτυξης και της εργασίας. Η Ελλάδα δεν έχει ολοκληρώσει ακόμη στρατηγικά δίκτυα βασικών οδικών, σιδηροδρομικών, λιμενικών και αεροπορικών υποδομών και άλλων βοηθητικών. Φυσικά όμως η έλλειψη στρατηγικού προσανατολισμού και στόχευσης, εμπόδισε και εμποδίζει τη δημιουργία μιας κρίσιμης μάζας σε όρους εθνικής συνεργασίας. Είναι αναγκαία μια μεταστροφή προς την οικονομία που βασίζεται στην καινοτομία, για να αξιοποιηθεί το αναπτυξιακό δυναμικό.Η φυγή επιστημονικού προσωπικού είναι επίσης ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί, διότι πολλοί ερευνητές και άτομα με υψηλά προσόντα φεύγουν στο εξωτερικό.
Όσο αναφορά τις ιδιωτικές επενδύσεις είναι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Τα προβλήματα στο μη σταθερό φορολογικό σύστημα και στη τεράστια γραφειοκρατεία απομακρύνει και αποθαρρύνει επενδυτές να επιχειρήσουν στη χώρα μας. Ενα απο τα σημαντικότερα προβλήματα σε αυτό τον τομέα επενδύσεων ειναι τα επιτόκια δανεισμού και σε σύγκριση με τα κέρδη των τραπεζών, δεν ειναι φυσιολογικό οι τράπεζες να δανείζονται με επιτόκια 1,5-2 % και να μετακυλίεται στους επιχειρηματίες στο 9,10 ή και 11 %. Οι ΜΜΕ και ιδίως οι μικροεπιχειρήσεις αντιμετωπίζουν δυσκολίες ανάπτυξης, διότι το δυναμικό τους προσκρούει σε διάφορα εμπόδια: μια δημόσια διοίκηση που δίνει προτεραιότητα στην παραγωγή νόμων παρά στην επαρκή και αποτελεσματική εφαρμογή των πολιτικών, έλλειψη εμπιστοσύνης στη δημόσια διοίκηση, έλλειψη πρόσβασης στη χρηματοδότηση όπως επίσης και έλλειψη στήριξης και παροχής συμβουλών για τη διείσδυση στις διεθνείς αγορές. Πρέπει να δημιουργηθεί μία υπηρεσία αδειοδότησης επιχειρήσεων, η οποία θα είναι συνδεδεμένη με όλα τα αρμόδια υπουργεία και θα δίνει τη δυνατότητα στο ενδιαφερόμενο επενδυτή να μην ταλαιπωρείται 5-10 χρόνια για να υλοποιήσει την επένδυσή του. Θα μπορούσε να δημιουργηθεί με τη μορφή ενός Κ.Ε.Π. για επιχειρηματίες.
Οι εξαγωγές είναι ένα ζήτημα που το κράτος δεν βοήθησε όσο μπορούσε τη χώρα, δε στάθηκε στη λογική της ανάπτυξης ενός σοβαρού δικτύου εξαγωγικών προϊόντων τα οποία θα είχαν όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να κατακλύσουν την ευρωπαϊκή και όχι μόνο αγορά. Αντιθέτως σε πάρα πολλά προϊόντα η χώρα μας αναγκάζεται να εισάγει, προϊόντα τα οποία θα μπορούσε πολύ εύκολα να παράγει από μόνη της και να τονώσει και την τοπική Γεωργία αλλά και την δυνατότητα εξαγωγών. Η επίσπευση της δημιουργίας ομάδων παραγωγών με κοινά προϊόντα θα ήταν προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης των εξαγωγών διότι το πρόβλημα των ελληνικών προϊόντων δεν είναι η ποιότητα άλλα η ποσότητα που διαπραγματευεται ο κάθε παράγωγος από μόνος του χωρίς φυσικά να καλύπτει τις ανάγκες του αγοραστή.
Που καταλήγουμε διαβάζοντας τα παραπάνω...
Που καταλήγουμε διαβάζοντας τα παραπάνω...
Η χώρα μας θα δει πραγματικούς ρυθμούς
