Ο οικοδεσπότης φύτεψε αμπέλι, έβαλε φράχτη, έκανε λινό, έκτισε πύργο, το εμπιστεύτηκε στους γεωργούς και ανεχώρησε σε άλλη χώρα.
Στον καιρό της σοδειάς έστειλε τους δούλους του, τους Προφήτες να παραλάβουν τους καρπούς. Οι γεωργοί όμως άλλους έδειραν, άλλους σκότωσαν, άλλους ελιθοβόλησαν.
Με τα κριτήρια της ανθρώπινης λογικής αν εξετασθεί η στάση του οικο-δεσπότη της παραβολής είναι ακατανόητη, ξεφεύγει από τα συνηθισμένα όρια της φροντίδας, εγγίζει το υπέρλογο, η καλύτερα είναι πάνω από τον ανθρώπινο λόγο, είναι αγάπη υπέρλογη. Ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν θα έστελνε τον «υιόν του τον αγαπητόν» στους κακούς γεωργούς που σκότωσαν προηγουμένως τους δούλους του, τους απεσταλμένους για να παραλάβουν τους καρπούς. Με αυτή όμως την ενέργεια που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη λογική εξεικονίζεται και διατρανώνεται στην παραβολή η αγάπη του Θεού.
Η αγάπη του Θεού δεν εμφανίζεται μόνο σαν συνεχές ενδιαφέρον για το λαό του, αλλά και σαν παιδαγωγία για την κακή ηγεσία του. Στη συνέχεια της παραβολής λέγεται ότι οι κακοί γεωργοί θα τιμωρηθούν και ο αμπελώνας θα ανατεθεί σε άλλους γεωργούς, οι οποίοι θα αποδώσουν καρπούς στον κατάλληλο καιρό.
Η βασιλεία του Θεού «αρθήσεται» από τον Ισραήλ και «δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής». Και το έθνος αυτό είναι ο νέος Ισραήλ, η Εκκλησία. Το παράδειγμα του παλαιού Ισραήλ δείχνει καθαρά ότι ο Θεός δεν δεσμεύεται με κανένα σχήμα μέσα στην ιστορία δείχνει την αγάπη του και στέλνει τα αγαθά του, αλλά και τιμωρεί - παιδαγωγεί αυτούς που με τη σκληρόκαρδη στάση τους εμποδίζουν τους ανθρώπους να καρπωθούν αυτά τα αγαθά.
Αυτά όλα αποτελούν προειδοποίηση και προς τη χριστιανική ηγεσία. Ο Θεός μπορεί σε κάθε στιγμή να ενεργήσει με διαφορετικό τρόπο μέσα στον αμπελώνα του, από αγάπη πάντα για τους ανθρώπους.
Το έργο της θείας αγάπης συνεχίζεται πέρα και πάνω από τα ανθρώπινα κριτήρια. Όποιοι αρνούνται να βοηθήσουν στο έργο του η και το εμποδίζουν, δεν θα το ματαιώσουν ποτέ. Απλώς προκαλούν την επέμβαση του Θεού, η οποία δεν βρίσκεται σε αντίθεση με την αγάπη του, απεναντίας απορρέει από αυτή.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
Με τα κριτήρια της ανθρώπινης λογικής αν εξετασθεί η στάση του οικο-δεσπότη της παραβολής είναι ακατανόητη, ξεφεύγει από τα συνηθισμένα όρια της φροντίδας, εγγίζει το υπέρλογο, η καλύτερα είναι πάνω από τον ανθρώπινο λόγο, είναι αγάπη υπέρλογη. Ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν θα έστελνε τον «υιόν του τον αγαπητόν» στους κακούς γεωργούς που σκότωσαν προηγουμένως τους δούλους του, τους απεσταλμένους για να παραλάβουν τους καρπούς. Με αυτή όμως την ενέργεια που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη λογική εξεικονίζεται και διατρανώνεται στην παραβολή η αγάπη του Θεού.
Η αγάπη του Θεού δεν εμφανίζεται μόνο σαν συνεχές ενδιαφέρον για το λαό του, αλλά και σαν παιδαγωγία για την κακή ηγεσία του. Στη συνέχεια της παραβολής λέγεται ότι οι κακοί γεωργοί θα τιμωρηθούν και ο αμπελώνας θα ανατεθεί σε άλλους γεωργούς, οι οποίοι θα αποδώσουν καρπούς στον κατάλληλο καιρό.
Η βασιλεία του Θεού «αρθήσεται» από τον Ισραήλ και «δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής». Και το έθνος αυτό είναι ο νέος Ισραήλ, η Εκκλησία. Το παράδειγμα του παλαιού Ισραήλ δείχνει καθαρά ότι ο Θεός δεν δεσμεύεται με κανένα σχήμα μέσα στην ιστορία δείχνει την αγάπη του και στέλνει τα αγαθά του, αλλά και τιμωρεί - παιδαγωγεί αυτούς που με τη σκληρόκαρδη στάση τους εμποδίζουν τους ανθρώπους να καρπωθούν αυτά τα αγαθά.
Αυτά όλα αποτελούν προειδοποίηση και προς τη χριστιανική ηγεσία. Ο Θεός μπορεί σε κάθε στιγμή να ενεργήσει με διαφορετικό τρόπο μέσα στον αμπελώνα του, από αγάπη πάντα για τους ανθρώπους.
Το έργο της θείας αγάπης συνεχίζεται πέρα και πάνω από τα ανθρώπινα κριτήρια. Όποιοι αρνούνται να βοηθήσουν στο έργο του η και το εμποδίζουν, δεν θα το ματαιώσουν ποτέ. Απλώς προκαλούν την επέμβαση του Θεού, η οποία δεν βρίσκεται σε αντίθεση με την αγάπη του, απεναντίας απορρέει από αυτή.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
