Ο οικοδεσπότης στέλνει άλλους δούλους να μαζέψουν από τους δρόμους «πονηρούς τε και αγαθούς ίνα γεμισθεί ο οίκος».Εκείνο που μας ενδιαφέρει στην παραβολή είναι ότι ο οικοδεσπότης μπαίνει μέσα στην αίθουσα του συμποσίου, παρατηρεί κάποιον που δεν έχει ένδυμα γάμου και τον επιτιμά αυστηρά. Αυτή η σκηνή μας βάζει στις ακόλουθες σκέψεις.
Η εξ αγάπης πρόσκληση του Χριστού να γίνουμε μέλη της Εκκλησίας του συνεπάγεται και ορισμένες υποχρεώσεις εκ μέρους μας. Η ιδιότητα του Χριστιανού δεν είναι μια οριστική και τελική κατάσταση αλλ' ένα έμβλημα αγώνος. Αυτός που δέχτηκε το προσκλητήριο και μπήκε στην πορεία που οδηγεί στο τέρμα, στη βασιλεία του Θεού, δεν μπορεί να εμφανιστεί μπροστά στον Κριτή χωρίς «ένδυμα γάμου».
Η εγγύτερη εξέταση της φράσεως αυτής από την παραβολή θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα ποιά είναι η υποχρέωση του χριστιανού που είπε το Ναι στη θεία πρόσκληση.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας ερμηνεύουν το ένδυμα γάμου με την έννοια των «έργων» ως καρπών της νέας ζωής μέσα στην Εκκλησία, με την έννοια της «δικαιοσύνης» των ανθρώπων ως απαντήσεως στη σώζουσα δικαιοσύνη και χάρη του Θεού. Αυτής της «δικαιοσύνης» μας περιγράφει χαρακτηριστικές πλευρές στην επί του όρους ομιλία του ο Χριστός .
Ο Θεός δείχνει την αγάπη του καλώντας τον άνθρωπο στο δείπνο της βασιλείας του. Η άρνηση του ανθρώπου δεν σημαίνει ματαίωση του έργου του Θεού. Αλλά και η θετική ανταπόκρισή του στη θεία πρόσκληση δεν τελεσφορεί, εάν δεν συνοδεύεται με ζωή σύμφωνη προς το θέλημα του καλούντος, εάν δεν συνοδεύεται με καρπούς.
Ο Θεός καλεί, αλλά και απαιτεί. Η απάντηση του ανθρώπου δεν είναι το τέλος του διαλόγου άλλ' η αρχή, που συνεπάγεται την υποχρέωση της καρποφορίας, ώστε να φανεί αντάξιος της θείας κλήσεως.
