Ο χαρακτηρισμός αυτός, που χρησιμοποιεί ο Κύριος για τον άπληστο πλούσιο, μας αποκαλύπτει ότι η πλεονεξία είναι αληθινή αρρώστια που δεν αφήνει τον άνθρωπο να ηρεμήσει και να χαρεί. «Και διελογίζετο εν εαυτώ».
Τα όρια στα οποία κλείνονται οι σκέψεις του και οι προοπτικές του, είναι η λέξη «εγώ»
Αυτό θα κάνω: θα κατεδαφίσω τις αποθήκες μου και θα κτίσω μεγαλύτερες και θα συγκεντρώσω εκεί όλα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου». Λες και μόνος του τα φύτεψε, τα πότισε, τα μάζεψε. Γι’ αυτόν δεν υπάρχουν εργάτες που δούλεψαν, γη, βροχή, άνεμοι που βοήθησαν. Όλα τα βλέπει σαν γεννήματά του. Γι’ αυτό, αφού τα συνάξει, σκέπτεται να πει: «Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά, για πολλά χρόνια· αναπαύσου, φάγε, πίε, ευφραίνου». Εδώ πλέον κορυφώνεται η παράκρουση.
Μα τι λοιπόν είναι η ανθρώπινη ύπαρξη; Έτσι ικανοποιείται; Με σιτάρι και κρασί; Νομίζει ότι ασφαλίσθηκε στο φρούριο του «εγώ» του, ενώ στην πραγματικότητα το φρούριο αυτό γίνεται η φυλακή του.
Πολλοί δυστυχώς και στην εποχή μας ζουν μέσα σ' αυτή τη σύγχυση. Συγκεντρώνουν χρήματα, κτήματα, περιουσίες, για να τα απολαύσουν μόνοι τους η το πολύ-πολύ μέσα σ' ένα μικρό, στενό οικογενειακό περιβάλλον, χωρίς να ενδιαφέρονται καθόλου για τις ανάγκες της κοινωνίας, για τον πόνο και την πείνα, που μαστίζουν τους συνανθρώπους τους.
Μια δεύτερη πραγματικότητα που διαφεύγει από τον άνθρωπο της σημερινής περικοπής είναι ότι αδυνατεί να καταλάβει πως δεν είναι μόνιμος στην γη. Όσα και αν κατορθώνουμε να συγκεντρώσουμε δεν πρόκειται να παραμείνουν για πάντα στα χέρια μας.
Χρήματα, θέσεις, αξιώματα, υλικά αγαθά εξυπηρετούν απλώς την ζωή. Όλα αυτά ισχύουν για τον καθένα μας που θησαυρίζει πολλά η λίγα μόνο για τον εαυτό του και δεν αποταμιεύει με τα έργα της αγάπης στον ουρανό θησαυρούς πνευματικούς, στους οποίους και μόνο αρέσκεται ο Θεός. Περαστικοί είμαστε άπ' αυτή τη γη αδελφοί.
Ας το σκεπτόμαστε συχνότερα αυτό. «Ατμίς γαρ έσται η ζωή η προς ολίγον φαινομένη, έπειτα δε αφανιζομένη».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
Αυτό θα κάνω: θα κατεδαφίσω τις αποθήκες μου και θα κτίσω μεγαλύτερες και θα συγκεντρώσω εκεί όλα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου». Λες και μόνος του τα φύτεψε, τα πότισε, τα μάζεψε. Γι’ αυτόν δεν υπάρχουν εργάτες που δούλεψαν, γη, βροχή, άνεμοι που βοήθησαν. Όλα τα βλέπει σαν γεννήματά του. Γι’ αυτό, αφού τα συνάξει, σκέπτεται να πει: «Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά, για πολλά χρόνια· αναπαύσου, φάγε, πίε, ευφραίνου». Εδώ πλέον κορυφώνεται η παράκρουση.
Μα τι λοιπόν είναι η ανθρώπινη ύπαρξη; Έτσι ικανοποιείται; Με σιτάρι και κρασί; Νομίζει ότι ασφαλίσθηκε στο φρούριο του «εγώ» του, ενώ στην πραγματικότητα το φρούριο αυτό γίνεται η φυλακή του.
Πολλοί δυστυχώς και στην εποχή μας ζουν μέσα σ' αυτή τη σύγχυση. Συγκεντρώνουν χρήματα, κτήματα, περιουσίες, για να τα απολαύσουν μόνοι τους η το πολύ-πολύ μέσα σ' ένα μικρό, στενό οικογενειακό περιβάλλον, χωρίς να ενδιαφέρονται καθόλου για τις ανάγκες της κοινωνίας, για τον πόνο και την πείνα, που μαστίζουν τους συνανθρώπους τους.
Μια δεύτερη πραγματικότητα που διαφεύγει από τον άνθρωπο της σημερινής περικοπής είναι ότι αδυνατεί να καταλάβει πως δεν είναι μόνιμος στην γη. Όσα και αν κατορθώνουμε να συγκεντρώσουμε δεν πρόκειται να παραμείνουν για πάντα στα χέρια μας.
Χρήματα, θέσεις, αξιώματα, υλικά αγαθά εξυπηρετούν απλώς την ζωή. Όλα αυτά ισχύουν για τον καθένα μας που θησαυρίζει πολλά η λίγα μόνο για τον εαυτό του και δεν αποταμιεύει με τα έργα της αγάπης στον ουρανό θησαυρούς πνευματικούς, στους οποίους και μόνο αρέσκεται ο Θεός. Περαστικοί είμαστε άπ' αυτή τη γη αδελφοί.
Ας το σκεπτόμαστε συχνότερα αυτό. «Ατμίς γαρ έσται η ζωή η προς ολίγον φαινομένη, έπειτα δε αφανιζομένη».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
