Έφυγαν...Ήταν μαζί, όταν ικέτευαν για τη θεραπεία. Αφού την πήραν, οι δρόμοι τους χωρίστηκαν. «Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν∙ ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; οι δε εννέα που; ουχ ευρέθησαν υποστρέψαντες δούναι δόξαν τω Θεώ ει μη ο αλλογενής ούτος;»Και δεν είναι μόνον οι εννέα. Είναι σειρά ατελείωτη. Κι όλοι βιάζονται∙ και φεύγουν. Σημαδεμένοι με μια άλλου είδους λέπρα: την αγνωμοσύνη. Είναι η φάλαγγα των ευεργετημένων από τον Χριστό, οι οποίοι ποτέ δε γύρισαν για να Του πουν «ευχαριστώ». Η μορφή του Ευεργέτου έσβησε από τη μνήμη τους. Εἶναι κάτι που βλέπουμε και ψηλαφούμε καθημερινά στη ζωή. Ίσως και στην προσωπική μας ζωή.
Αντιμετωπίζουμε κατά καιρούς φοβερές δοκιμασίες, ατυχήματα, θανατηφόρες αρρώστειες, επαγγελματικά, οικογενειακά αδιέξοδα. Απελπιζόμαστε, κλαίμε, ικετεύουμε, υψώνουμε τη φωνή μας: «Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς». Κύριε, χανόμαστε. Από πουθενά δεν ελπίζουμε βοήθεια. Βάλε το χέρι Σου! Όταν όμως έρθει η ποθητή λύση, ξεχνούμε. Τρέχουμε τότε πίσω όχι από τον Χριστό, αλλά από τους αγνώμονες λεπρούς. Οι περασμένες δυσκολίες υποτιμούνται, ο ευεργέτης λησμονείται.
Προηγουμένως βέβαια σκεπτόμαστε ότι μόνο ο Θεός μπορούσε να μας βγάλει από το αδιέξοδό μας. Όταν όμως εξερχόμαστε από αυτό τα πράγματα ερμηνεύονται ορθολογιστικά. Και το ουσιαστικότερο, η στοργή και η πρόνοια του Θεού, εκείνο που βρίσκεται πίσω από όλες αυτές τις περίεργες συμπτώσεις και τα απρόοπτα, παραμερίζεται, ξεχνιέται.
Μη πούμε ποτέ «Αργότερα», η ευγνωμοσύνη προς τον Χριστό έχει απόλυτη προτεραιότητα. Το «ευχαριστώ» ο ευγνώμων λεπρός το λέει με όλη του την ψυχή, μ’ όλο το σώμα, μ’ ολόκληρο τον Εαυτό του. Νιώθει κανείς όχι απλώς την δύναμη και την θερμότητα των αισθημάτων, αλλά και την ειλικρίνεια, το βάθος της ευγνωμοσύνης. Ευτυχώς, οι ευκαιρίες δεν λείπουν για να μιμηθούμε και εμείς τον ευγνώμονα λεπρό.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
