 |
| Γράφει ο Στέλιος Αρσενίου |
Παραμονή των Αγίων Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης, 20 τρέχοντος, πέρασα από τις εγκαταστάσεις της χρονολογικά παλαιότερης από τις τοπικές μας εφημερίδες την «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ», να πιω ένα καφέ στη μνήμη του αείμνηστου Κώστα Βλαχόπουλου.
Τον γνώριζα από τα Γυμνασιακά χρόνια.Ήταν ο πρώτος που επέμενε πως θα έπρεπε κάπου – κάπου να διατυπώνω τις απόψεις μου δημόσια.
Πρώτα κάθισα απέναντι στο γιο του το Σταύρο, άξιο συνεχιστή του.
Λίγο μετά, με κάλεσε η μητέρα του Σταύρου, η κυρία Φωτεινή κοντά της, για να πούμε και δυο λόγια για ανθρώπους και έργα μιας άλλης εποχής.
Σαν κύματα ήρθαν στο νου θύμισες παλιές κατά πως τόπε ο Νίκος Γκάτσος.
Ποιός το περίμενε, τα κύματα να γίνουν ΤΣΟΥΝΑΜΙ οργής και αγανάκτησης, με όσα έγιναν γνωστά την επόμενη μέρα.
Ξέθαψαν τον αείμνηστο Κώστα Βλαχόπουλο στο κοιμητήριο χωρίς να ενημερώσουν κανένα συγγενή του.
Όπως περίπου είχε συμβεί και με τον (αείμνηστο) κι αυτό Νικόστρατο Φωτέλλη.
Η αδιαθεσία που αισθάνθηκα όταν το πληροφορήθηκα πολύ γρήγορα έγινε αγανάκτηση.
Κάποια πράγματα χρήζουν σεβασμού.
Πρώτιστα η μνήμη των κεκοιμημένων.
Μωρίαν επέδειξαν οι αρμόδιοι.
Απόρροια απροσεξίας;
Ένδειξη παρακμής;
Σημεία των καιρών;
Αδικαιολόγητη βιασύνη;
Λίγο από όλα.
Ικανά να σχηματιστεί χιονοστιβάδα οργής, πίκρας δίχως σύνορα.
Άλλος λίγο, άλλος πολύ, αποφάνθηκαν όλοι.
Δεδομένης της διακοπής του ανεξύπνητου ύπνου του κεκοιμημένου, ίσως με θάρρος, ίσως με θράσος, ίσως με απρέπεια, ίσως με αμετροέπεια, θέλω να τον ρωτήσω: ΚΩΣΤΑ τι λες;
Βλέπεις να άλλαξε κάτι από τότε που εγκατέλειψες τα εγκόσμια;
