Μια ξεχωριστή και ταλαντούχα συγγραφέα υποδέχθηκε την περασμένη Πέμπτη η πόλη της Ξάνθης και το βιβλιοπωλείο Πυργελή, την οποία αγαπούν μικροί και…μεγάλοι αναγνώστες και η οποία δεν μένει μόνο στη συγγραφή βιβλίων αλλά και θεατρικών έργων.
Ο λόγος για την Αγγελική Δαρλάση, η οποία, μισή…Ξανθιώτισσα όπως μας αποκάλυψε, βρέθηκε την Πέμπτη στη Ξάνθη, με αφορμή το βιβλίο της «όταν έφυγαν τ΄αγάλματα» και συμμετείχε σε ένα σεμινάριο για...εκπαιδευτικούς, που πραγματοποιήθηκε στο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Ξάνθης ενώ χθες Παρασκευή, επισκέφθηκε σχολεία της περιοχής και συνομίλησε με τους μικρούς της φίλους, οι οποίοι το απόγευμα δεν έχασαν την ευκαιρία να προσέλθουν στο βιβλιοπωλείο Πυργελή όπου βρισκόταν και να αγοράσουν ένα βιβλίο, υπογεγραμμένο από την ίδια.
Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ συνάντησε την πολυβραβευμένη συγγραφέα, η οποία μίλησε για το βιβλίο της, για την δεύτερη αγάπη της, το θέατρο, για τις δυσκολίες του επαγγέλματος αυτού ενώ δεν παρέλειψε να στείλει και το δικό της ξεχωριστό μήνυμα.
«ΟΤΑΝ ΕΦΥΓΑΝ Τ΄ΑΓΑΛΜΑΤΑ…»
«Το σεμινάριο πήγε πάρα πολύ καλά και ήταν πολύ ενδιαφέροντα και για εμένα αυτά που άκουσα από τις δυο καταπληκτικές Αρχαιολόγους τη Δέσποινα Σκουλαρίκη και τη Μαρία Χρυσάφη και ο κόσμος ανταποκρίθηκε και το χάρηκει και φυσικά έγιναν και πολύ ενδοαφέρουσες ερωτήσεις στη συνέχεια γιατί τα κορίτσια είχαν ως θέμα το πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε την αρχαιολογία και το πώς μπορούν αυτά να γίνουν ανοιχτοί χώροι και χώροι που αγαπάμε, κάτι που από αυτή την άποψη προσπαθεί, αν και δεν είναι ο βασικός του στόχος, αλλά πετυχαίνει να κάνει και το βιβλίο μου, μέσω της λογοτεχνίας. Να καταφέρεις να αγαπήσεις εκ νέου ή αν δεν το έχεις γνωρίσει να θες να το γνωρίσεις, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο» αναφέρει η κ. Δαρλάση αναφορικά με το σεμινάριο για εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, επισημαίνοντας ότι «είναι ένα Μουσείο που αγαπώ πολύ. Αγαπώ πολύ τα εκθέματά του, το ίδιο το κτίριο κουβαλά τη δική του ιστορία και είναι μέσα από τους στόχους που πέτυχα τελικά μέσα από το βιβλίο, χωρίς βέβαια αυτός να είναι ο πρωταρχικός».
«Η ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΕΡΓΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ….ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ»
Πέρα όμως από τη συγγραφή βιβλίων, η κ. Δαρλάση, έχει μια ακόμη αγάπη. Το θέατρο. Μια αγάπη που την οδήγησε στο να γράφει και θεατρικά έργα.
Κάτι που όπως υπογραμμίζει «είναι διαφορετικό. Είναι άλλο πράγμα το θέατρο. Έχει μια άλλου είδους αμεσότητα, ο διάλογος είναι δύσκολο πράγμα, αλλά και πολύ ουσιαστικό. Είναι περιεκτικός και σύντομος ο λόγος και αυτό νομίζω ότι με έχει βοηθήσει και συνολικότερα. Ο λόγος στο θέατρο πρέπει να είναι πυκνός, συμπυκνωμένος και ουσιαστικός και αυτό είναι κάτι που κουβαλώ τελικά και στην πεζογραφία».
«Το αγαπώ πάρα πολύ το θέατρο και το να γράφω θέατρο» συνεχίζει η ίδια, σημειώνοντας ότι «δεν ξέρω αν είναι πιο δύσκολο σε σχέση με την πεζογραφία, αλλά σίγουρα έχει και αυτή η γραφή τη δυσκολία της».
«Η ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΣΤΗΝ…ΤΕΧΝΗ»
Κατά το παρελθόν η ίδια είχε δηλώσει ότι «γράφω επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι ο τρόπος μου, όχι μόνο να εκφράζομαι, αλλά βασικά να επικοινωνώ με τους άλλους γύρω μου…για να είμαι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό μου και στους άλλους».
Σχολιάζοντας την παραπάνω δήλωσή της, η πολυβραβευμένη συγγραφέας, τόνισε ότι «θέλω να πιστεύω ότι είναι άλλης ουσίας η αλήθεια που λες μέσω της τέχνης. Έχει άλλη ποιότητα. Δεν είναι θέμα ανώτερης ή κατώτερης, είναι διαφορετικής…σύστασης η ποιότητα αυτή. Οπότε αυτός εμένα είναι ο τρόπος μου. Είμαι έτσι και αλλιώς ειλικρινής άνθρωπος και προσπαθώ να είμαι και στις διαπροσωπικές μου σχέσεις ούτως ή άλλως, αλλά αυτός είναι και ο τρόπος μου να είμαι ακόμη πιο ειλικρινής, να εμβαθύνω διαφορετικά και είναι ο τρόπος που τελικά με ικανοποιεί και με γεμίζει. Σίγουρα όμως είναι άλλη η ποιότητα της ειλικρίνειας που φέρεις μέσω της τέχνης και θες να πιστεύεις ότι ίσως επηρεάζει και διαφορετικά τους ανθρώπους. Ίσως, δεν το ξέρεις αυτό, αλλά μπορεί και να συμβαίνει».
«ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ. ΕΤΣΙ ΟΜΩΣ…ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ»
Αναφορικά τώρα με τις…δυσκολίες των καλλιτεχνών η κ Δαρλάση, δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει ότι «ποτέ δεν ήταν εύκολοι οι καιροί για τους καλλιτέχνες και τους συγγραφείς, δυστυχώς. Και αυτό γιατί ειδικά στο θέμα της συγγραφής, ενώ δεν είμαστε λαός που…διαβάζουμε πολύ, ενώ θα έπρεπε, έχουμε μια παράδοση στην ποίηση, την διηγηματογραφία, έχουμε βγάλει εξέχοντες ποιητές και συγγραφείς και μυθιστοριογράφους, οπότε είχαμε την παράδοση για να διαβάσουμε αλλά δεν έχουμε την νοοτροπία και την παιδεία και προσπαθούμε και εμείς που υπηρετούμε το βιβλίο για παιδιά και νέους, να φτιάξουμε…καινούργιους αναγνώστες γιατί αυτοί είναι οι αυριανοί ενήλικοι αναγνώστες μας. Οπότε είναι ωραίο πράγμα να «συνηθίζεις» τα παιδιά στην καλή λογοτεχνία, αλλά είναι δύσκολοι οι καιροί.
Όταν θέλεις να ασχοληθείς με την τέχνη, ουσιαστικά δεν θα το κάνεις επειδή υπάρχουν χρήματα. Θα το κάνεις συνειδητά και επαγγελματικά αλλά ξέρεις ότι ακόμη και αν είσαι επαγγελματίας στο χώρο του θεάτρου ή στο χώρο της συγγραφής θα περάσεις δύσκολα. Παρόλα αυτά επιμένεις γιατί δεν ξέρεις τι άλλο να κάνεις και δεν μπορείς και αλλιώς να υπάρξεις. Όσοι υπάρχουμε μέσω της τέχνης, αυτός είναι ο τρόπος της ύπαρξής μας».
«ΝΑ «ΦΥΛΑΞΟΥΜΕ» ΤΙΣ …ΜΙΚΡΕΣ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ…»
Κλείνοντας η συγγραφέας, θέλησε να στείλει το δικό της ξεχωριστό μήνυμα από τη Ξάνθη.
Μήνυμα το οποίο δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από αυτό που «περνά» και το βιβλίο της «όταν έφυγαν τ΄αγάλματα».
«Νομίζω ότι το μήνυμα είναι αυτό που «περνά» και το βιβλίο μου. Ότι είναι πολύ ωραίο να ξέρεις τις ρίζες σου, να ξέρεις τον πολιτισμό σου, να αναγνωρίζεις την ομορφιά ακόμη και στα απλά πράγματα, τα οποία είναι και πολύ σημαντικά.
Κάνοντας για παράδειγμα στην πόλη της Ξάνθης μια βόλτα, είδα τα παλιά σπίτια και «είδα» και το μεράκι που υπήρχε κάποτε ακόμη και στο να φτιάξεις ένα σπίτι, να είναι όμορφο το κτίριο, λειτουργικό και θα επιμείνω βέβαια και πάλι στο ότι είναι σημαντικό να γνωρίζεις τις ρίζες σου. Έχω καταγωγή μισή από τη Ξάνθη, οπότε ξαναέρχομαι και λίγο στα…παιδικά μου χρόνια.
Το ίδιο λίγο πολύ αναφέρει και το βιβλίο «όταν έφυγαν τ΄αγάλματα», δηλαδή το πόσο σημαντική είναι η διατήρηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, οι μικρές πατρίδες που κρύβουμε, που είναι μέσα και τα παιδικά μας χρόνια και τα «αγάλματα» αντιπροσωπεύουν για μένα αυτό. Δηλαδή τη σχέση που έχουμε με κάτι ανώτερο, με κάτι ομορφότερο, με κάτι ουσιαστικότερο, με κάτι αθωότερο, που είναι τα παιδικά μας χρόνια και τα παιδιά και ταυτόχρονα όμως πλήρους νοήματος, γιατί τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα».
«Το σεμινάριο πήγε πάρα πολύ καλά και ήταν πολύ ενδιαφέροντα και για εμένα αυτά που άκουσα από τις δυο καταπληκτικές Αρχαιολόγους τη Δέσποινα Σκουλαρίκη και τη Μαρία Χρυσάφη και ο κόσμος ανταποκρίθηκε και το χάρηκει και φυσικά έγιναν και πολύ ενδοαφέρουσες ερωτήσεις στη συνέχεια γιατί τα κορίτσια είχαν ως θέμα το πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε την αρχαιολογία και το πώς μπορούν αυτά να γίνουν ανοιχτοί χώροι και χώροι που αγαπάμε, κάτι που από αυτή την άποψη προσπαθεί, αν και δεν είναι ο βασικός του στόχος, αλλά πετυχαίνει να κάνει και το βιβλίο μου, μέσω της λογοτεχνίας. Να καταφέρεις να αγαπήσεις εκ νέου ή αν δεν το έχεις γνωρίσει να θες να το γνωρίσεις, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο» αναφέρει η κ. Δαρλάση αναφορικά με το σεμινάριο για εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, επισημαίνοντας ότι «είναι ένα Μουσείο που αγαπώ πολύ. Αγαπώ πολύ τα εκθέματά του, το ίδιο το κτίριο κουβαλά τη δική του ιστορία και είναι μέσα από τους στόχους που πέτυχα τελικά μέσα από το βιβλίο, χωρίς βέβαια αυτός να είναι ο πρωταρχικός».
«Η ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΕΡΓΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ….ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ»
Πέρα όμως από τη συγγραφή βιβλίων, η κ. Δαρλάση, έχει μια ακόμη αγάπη. Το θέατρο. Μια αγάπη που την οδήγησε στο να γράφει και θεατρικά έργα.
Κάτι που όπως υπογραμμίζει «είναι διαφορετικό. Είναι άλλο πράγμα το θέατρο. Έχει μια άλλου είδους αμεσότητα, ο διάλογος είναι δύσκολο πράγμα, αλλά και πολύ ουσιαστικό. Είναι περιεκτικός και σύντομος ο λόγος και αυτό νομίζω ότι με έχει βοηθήσει και συνολικότερα. Ο λόγος στο θέατρο πρέπει να είναι πυκνός, συμπυκνωμένος και ουσιαστικός και αυτό είναι κάτι που κουβαλώ τελικά και στην πεζογραφία».
«Το αγαπώ πάρα πολύ το θέατρο και το να γράφω θέατρο» συνεχίζει η ίδια, σημειώνοντας ότι «δεν ξέρω αν είναι πιο δύσκολο σε σχέση με την πεζογραφία, αλλά σίγουρα έχει και αυτή η γραφή τη δυσκολία της».
«Η ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΣΤΗΝ…ΤΕΧΝΗ»
Κατά το παρελθόν η ίδια είχε δηλώσει ότι «γράφω επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι ο τρόπος μου, όχι μόνο να εκφράζομαι, αλλά βασικά να επικοινωνώ με τους άλλους γύρω μου…για να είμαι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό μου και στους άλλους».
Σχολιάζοντας την παραπάνω δήλωσή της, η πολυβραβευμένη συγγραφέας, τόνισε ότι «θέλω να πιστεύω ότι είναι άλλης ουσίας η αλήθεια που λες μέσω της τέχνης. Έχει άλλη ποιότητα. Δεν είναι θέμα ανώτερης ή κατώτερης, είναι διαφορετικής…σύστασης η ποιότητα αυτή. Οπότε αυτός εμένα είναι ο τρόπος μου. Είμαι έτσι και αλλιώς ειλικρινής άνθρωπος και προσπαθώ να είμαι και στις διαπροσωπικές μου σχέσεις ούτως ή άλλως, αλλά αυτός είναι και ο τρόπος μου να είμαι ακόμη πιο ειλικρινής, να εμβαθύνω διαφορετικά και είναι ο τρόπος που τελικά με ικανοποιεί και με γεμίζει. Σίγουρα όμως είναι άλλη η ποιότητα της ειλικρίνειας που φέρεις μέσω της τέχνης και θες να πιστεύεις ότι ίσως επηρεάζει και διαφορετικά τους ανθρώπους. Ίσως, δεν το ξέρεις αυτό, αλλά μπορεί και να συμβαίνει».
«ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ. ΕΤΣΙ ΟΜΩΣ…ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ»
Αναφορικά τώρα με τις…δυσκολίες των καλλιτεχνών η κ Δαρλάση, δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει ότι «ποτέ δεν ήταν εύκολοι οι καιροί για τους καλλιτέχνες και τους συγγραφείς, δυστυχώς. Και αυτό γιατί ειδικά στο θέμα της συγγραφής, ενώ δεν είμαστε λαός που…διαβάζουμε πολύ, ενώ θα έπρεπε, έχουμε μια παράδοση στην ποίηση, την διηγηματογραφία, έχουμε βγάλει εξέχοντες ποιητές και συγγραφείς και μυθιστοριογράφους, οπότε είχαμε την παράδοση για να διαβάσουμε αλλά δεν έχουμε την νοοτροπία και την παιδεία και προσπαθούμε και εμείς που υπηρετούμε το βιβλίο για παιδιά και νέους, να φτιάξουμε…καινούργιους αναγνώστες γιατί αυτοί είναι οι αυριανοί ενήλικοι αναγνώστες μας. Οπότε είναι ωραίο πράγμα να «συνηθίζεις» τα παιδιά στην καλή λογοτεχνία, αλλά είναι δύσκολοι οι καιροί.
Όταν θέλεις να ασχοληθείς με την τέχνη, ουσιαστικά δεν θα το κάνεις επειδή υπάρχουν χρήματα. Θα το κάνεις συνειδητά και επαγγελματικά αλλά ξέρεις ότι ακόμη και αν είσαι επαγγελματίας στο χώρο του θεάτρου ή στο χώρο της συγγραφής θα περάσεις δύσκολα. Παρόλα αυτά επιμένεις γιατί δεν ξέρεις τι άλλο να κάνεις και δεν μπορείς και αλλιώς να υπάρξεις. Όσοι υπάρχουμε μέσω της τέχνης, αυτός είναι ο τρόπος της ύπαρξής μας».
«ΝΑ «ΦΥΛΑΞΟΥΜΕ» ΤΙΣ …ΜΙΚΡΕΣ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ…»
Κλείνοντας η συγγραφέας, θέλησε να στείλει το δικό της ξεχωριστό μήνυμα από τη Ξάνθη.
Μήνυμα το οποίο δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από αυτό που «περνά» και το βιβλίο της «όταν έφυγαν τ΄αγάλματα».
«Νομίζω ότι το μήνυμα είναι αυτό που «περνά» και το βιβλίο μου. Ότι είναι πολύ ωραίο να ξέρεις τις ρίζες σου, να ξέρεις τον πολιτισμό σου, να αναγνωρίζεις την ομορφιά ακόμη και στα απλά πράγματα, τα οποία είναι και πολύ σημαντικά.
Κάνοντας για παράδειγμα στην πόλη της Ξάνθης μια βόλτα, είδα τα παλιά σπίτια και «είδα» και το μεράκι που υπήρχε κάποτε ακόμη και στο να φτιάξεις ένα σπίτι, να είναι όμορφο το κτίριο, λειτουργικό και θα επιμείνω βέβαια και πάλι στο ότι είναι σημαντικό να γνωρίζεις τις ρίζες σου. Έχω καταγωγή μισή από τη Ξάνθη, οπότε ξαναέρχομαι και λίγο στα…παιδικά μου χρόνια.
Το ίδιο λίγο πολύ αναφέρει και το βιβλίο «όταν έφυγαν τ΄αγάλματα», δηλαδή το πόσο σημαντική είναι η διατήρηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, οι μικρές πατρίδες που κρύβουμε, που είναι μέσα και τα παιδικά μας χρόνια και τα «αγάλματα» αντιπροσωπεύουν για μένα αυτό. Δηλαδή τη σχέση που έχουμε με κάτι ανώτερο, με κάτι ομορφότερο, με κάτι ουσιαστικότερο, με κάτι αθωότερο, που είναι τα παιδικά μας χρόνια και τα παιδιά και ταυτόχρονα όμως πλήρους νοήματος, γιατί τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα».
