«Το Πολυτεχνείο Ζει» αυτή είναι η φράση που αντηχεί σήμερα
και στην πόλη της Ξάνθης, από τους φοιτητές της Πολυτεχνικής Σχολής η οποίοι όπως
κάθε χρόνο άλλωστε προχώρησαν σε
κατάληψη του χώρου, με αφορμή την σημερινή επέτειο του… «Πολυτεχνείου.»
Φοιτητές και φοιτήτριες, παραμένουν στον χώρο της Πολυτεχνικής,
ενώ θα συμμετέχουν και στις πορείες που αναμένεται να πραγματοποιηθούν το
απόγευμα, ξεκινώντας στις 5 και 6, από την Κεντρική Πλατεία της Ξάνθης, αφού οι
διεκδικήσεις κυρίως της νεολαίας τότε για καλύτερη παιδεία, ελευθερία,
δημοκρατία και ανεξαρτησία, είναι αξίες πάντα διαχρονικές και επίκαιρες.
ΕΠΕΤΕΙΟΣ….ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗΣ Η 17Η ΝΟΕΜΒΡΗ
«Η 17 Νοέμβρη δεν είναι μια επέτειος την οποία απλά
γιορτάζουμε, αλλά είναι μια υπενθύμιση συνεχής ότι οι λαϊκοί αγώνες για δημοκρατία,
για εργασιακά δικαιώματα, για δημόσια και δωρεάν παιδεία είναι αυτοί που
μπορούν να κάνουν τις διεκδικήσεις του κόσμου πιο δυνατές και να μπορέσουν να
καταφέρουν πράγματα κάτι το οποίο διδαχθήκαμε μέσα από το Πολυτεχνείο και μέσα από
την 17η Νοέμβρη όπως τη γνωρίζουμε» αναφέρει ο Γιάννης Δούσμανης Φοιτητής της Πολυτεχνικής
Σχολής Ξάνθης, επισημαίνοντας ότι «σήμερα υπάρχουν αγώνες ανοιχτοί οι οποίοι
πρέπει να δοθούν και από το φοιτητικό κίνημα και από το εργατικό και από τους ανέργους
ώστε να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο και σε γενικότερο
πλαίσιο αλλά και στον φοιτητικό χώρο ταυτόχρονα.»
«Από εκεί και πέρα βλέπουμε αυτή τη στιγμή, μια Ευρώπη
αντιδημοκρατική όπως φάνηκε και από τον εκβιασμό της 12ης Ιουλίου αλλά και τώρα
που μετά το χτύπημα στο παρίσι, δίνεται η ευκαιρία στην Ευρώπη να κλείσει τα
σύνορά της απέναντι στο κύμα προσφύγων από την Συρία» συνεχίζει ο ίδιος,
σημειώνοντας ότι γενικά βλέπουμε μια κατάσταση την οποία αν εμείς δεν
αντιπαλέψουμε τότε σίγουρα αυτή η αυταρχική Ευρώπη θα γίνεται ολοένα και πιο
αυταρχική.
Πρέπει μέσα από τους αγώνες μας, να δούμε το δρόμο της αλληλεγγύης,
το δρόμο της Δημοκρατίας και να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας στο
άμεσο μέλλον και να μπορέσουμε να μαζικοποιήσουμε αυτούς τους αγώνες, ώστε όλοι
μαζί να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο μέλλον.»
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 ήταν η
κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση και ουσιαστικά προανήγγειλε την πτώση της Χούντας
των Συνταγματαρχών, η οποία από τις 21 Απριλίου 1967 είχε επιβάλλει
καθεστώς στυγνής δικτατορίας στη χώρα.
Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε στις 14 Φεβρουαρίου 1973,
όταν ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές της Αθήνας και συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο.
Ζητούσαν την κατάργηση του Ν.1347, ο οποίος προέβλεπε την υποχρεωτική στράτευση
όσων ανέπτυσσαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια των σπουδών τους. Η
αστυνομία, παραβιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο, εισήλθε στο χώρο του
ιδρύματος, συνέλαβε 11 φοιτητές και τους παρέπεμψε σε δίκη με την κατηγορία της
«περιύβρισης αρχής». Οι 8 καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές, ενώ περίπου 100
άλλοι αναγκάστηκαν να διακόψουν τις σπουδές τους και να ντυθούν στο χακί.
Επτά ημέρες μετά τα πρώτα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στις 21
Φεβρουαρίου οι φοιτητές κατέλαβαν το κτίριο της Νομικής σχολής
στην Αθήνα, προβάλλοντας τα συνθήματα «Δημοκρατία», «Κάτω η Χούντα» και «Ζήτω η
Ελευθερία». Η αστυνομία επενέβη και πάλι για να καταστείλει την εξέγερση, αλλά
η βίαιη εκδίωξη των φοιτητών από το κτίριο της Νομικής ενίσχυσε ακόμη
περισσότερο την αγωνιστικότητά τους.
Η εξέγερση που ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου του 1973
επρόκειτο να αποτελέσει την κορύφωση των αντιδικτατορικών εκδηλώσεων. Το πρωί
εκείνης της ημέρας οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου και
αποφάσισαν την κήρυξη αποχής από τα μαθήματα, με αίτημα να γίνουν εκλογές για
τους φοιτητικούς συλλόγους τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους και όχι στα τέλη του
επόμενου χρόνου, όπως είχε ανακοινώσει το καθεστώς.
Ακολούθησαν συνελεύσεις φοιτητών στην Ιατρική και στη Νομική
σχολή. Μάλιστα, οι φοιτητές της Νομικής εξέδωσαν ψήφισμα, με το οποίο ζητούσαν
την ανάκληση των αποφάσεων της Χούντας για τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών,
εκδημοκρατισμό των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αύξηση των δαπανών για την
παιδεία στο 20% του προϋπολογισμού και ανάκληση του Ν.1347 για την αναγκαστική
στράτευση των φοιτητών.
Όσο περνούσε η μέρα άρχισαν να μαζεύονται ολοένα και
περισσότεροι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, αλλά και άλλοι που πληροφορήθηκαν το
νέο. Η αστυνομία αποδείχθηκε ανίκανη να εμποδίσει την προσέλευση του κόσμου. Το
απόγευμα πάρθηκε η απόφαση για κατάληψη του Πολυτεχνείου. Οι πόρτες έκλεισαν
και από τότε άρχισε η οργάνωση της εξέγερσης. Το πρώτο βήμα ήταν η εκλογή
Συντονιστικής Επιτροπής, στην οποία μετείχαν 22 φοιτητές και 2 εργάτες, με
σκοπό να καθοδηγήσει τον αγώνα. Επιπλέον, δημιουργήθηκαν επιτροπές σε όλες τις
σχολές για να οργανώσουν την κατάληψη και την επικοινωνία με την ελληνική
κοινωνία.
Για το σκοπό αυτό άρχισε να λειτουργεί ένας ραδιοφωνικός
σταθμός, αρχικά στο κτίριο του Χημικού και αργότερα στο κτίριο των Μηχανολόγων,
με εκφωνητές τη Μαρία Δαμανάκη και τον Δημήτρη Παπαχρήστου. Επιπλέον, στο
Πολυτεχνείο εγκαταστάθηκαν πολύγραφοι, που δούλευαν μέρα - νύχτα, για να
πληροφορούν τους φοιτητές και τον υπόλοιπο κόσμο για τις αποφάσεις της
Συντονιστικής Επιτροπής και των φοιτητικών συνελεύσεων. Συγκροτήθηκαν συνεργεία
φοιτητών, που έγραφαν συνθήματα σε πλακάτ, σε τοίχους, στα τρόλεϊ, στα λεωφορεία
και στα ταξί, για να τα γνωρίσουν όλοι οι Αθηναίοι. Στο Πολυτεχνείο οργανώθηκε
εστιατόριο και νοσοκομείο, ενώ ομάδες φοιτητών ανέλαβαν την περιφρούρηση του
χώρου, ξεχωρίζοντας τους ενθουσιώδεις και δημοκράτες Αθηναίους από τους
προβοκάτορες.
Η πρώτη αντίδραση του δικτατορικού καθεστώτος ήταν να
στείλει μυστικούς πράκτορες να ανακατευθούν στο πλήθος που συνέρρεε στο
Πολυτεχνείο και να ακροβολήσει σκοπευτές στα γύρω κτίρια. Στις 16
Νοεμβρίου μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον του πλήθους που
ήταν συγκεντρωμένο έξω από το Πολυτεχνείο, με γκλομπς, δακρυγόνα και σφαίρες
ντουμ-ντουμ. Οι περισσότεροι διαλύθηκαν. Όσοι έμειναν έστησαν οδοφράγματα
ανατρέποντας τρόλεϊ και συγκεντρώνοντας υλικά από νεοανεγειρόμενες οικοδομές,
και άναψαν φωτιές για να εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα. Αργότερα, η αστυνομία
έκανε χρήση όπλων, χωρίς όμως να πετύχει το στόχο της, την καταστολή της
εξέγερσης.
Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, όταν διαπίστωσε ότι η
αστυνομία αδυνατούσε να εισέλθει στο Πολυτεχνείο, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει
το στρατό. Κοντά στο σταθμό Λαρίσης συγκεντρώθηκαν τρεις μοίρες ΛΟΚ και μία
μοίρα αλεξιπτωτιστών από τη Θεσσαλονίκη. Τρία άρματα μάχης κατέβηκαν από του
Γουδή προς το Πολυτεχνείο. Τα δύο στάθμευσαν στις οδούς Τοσίτσα και
Στουρνάρα, αποκλείοντας τις πλαϊνές πύλες του ιδρύματος και το άλλο έλαβε θέση
απέναντι από την κεντρική πύλη. Η Συντονιστική Επιτροπή των φοιτητών ζήτησε
διαπραγματεύσεις, αλλά το αίτημά τους απορρίφθηκε.
Στις 3 τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου το άρμα
που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη έλαβε εντολή να εισβάλλει. Έπεσε
πάνω στην πύλη και την έριξε, παρασέρνοντας στο διάβα του μία κοπέλα που ήταν
σκαρφαλωμένη στον περίβολο κρατώντας την ελληνική σημαία. Οι μοίρες των ΛΟΚ,
μαζί με ομάδες -μυστικών και μη- αστυνομικών, εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο και
κυνήγησαν τους φοιτητές, οι οποίοι πηδώντας από τα κάγκελα προσπάθησαν να
διαφύγουν στους γύρω δρόμους. Τους κυνηγούσαν αστυνομικοί, πεζοναύτες,
ΕΣΑτζήδες. Αρκετοί σώθηκαν βρίσκοντας άσυλο στις γύρω πολυκατοικίες, πολλοί
συνελήφθησαν κα μεταφέρθηκαν στη Γενική Ασφάλεια και στην ΕΣΑ.
Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας, στις 17
Νοεμβρίου συνελήφθησαν 840 άτομα. Όμως, μετά τη Μεταπολίτευση, αξιωματικοί της
Αστυνομίας, ανακρινόμενοι, ανέφεραν ότι οι συλληφθέντες ξεπέρασαν τα 2400
άτομα. Οι νεκροί επισήμως ανήλθαν σε 34 άτομα. Στην ανάκριση που
διενεργήθηκε το φθινόπωρο του 1975 εναντίον των πρωταιτίων της καταστολής
εντοπίστηκαν 21 περιπτώσεις θανάσιμου τραυματισμού. Ωστόσο, τα θύματα πρέπει να
ήταν πολύ περισσότερα, διότι πολλοί βαριά τραυματισμένοι, προκειμένου να
διαφύγουν τη σύλληψη, αρνήθηκαν να διακομιστούν σε νοσοκομείο.
Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος κήρυξε στρατιωτικό νόμο,
αλλά στις 25 Νοεμβρίου ανατράπηκε με πραξικόπημα. Πρόεδρος ορίστηκε ο
αντιστράτηγος Φαίδων Γκιζίκης και πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης ο
Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος. Όμως ο ισχυρός άνδρας του νέου καθεστώτος ήταν ο
διοικητής της Στρατιωτικής Αστυνομίας, ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, που
επέβαλλε ένα καθεστώς σκληρότερο από εκείνο του Παπαδόπουλου.
Η δικτατορία κατέρρευσε στις 23 Ιουλίου του
1974, αφού είχε ήδη προηγηθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ο Γκιζίκης
και ο αντιστράτηγος Ντάβος, διοικητής του Γ' Σώματος Στρατού, κάλεσαν τον Κωνσταντίνο
Καραμανλή να επιστρέψει στην Ελλάδα για να επαναφέρει τη δημοκρατική
διακυβέρνηση.
